fantastik uyku sayıklamaları volume 22 - rock bottom

Psikolojik olarak kendi ağzıma sıçmak için bazen elimden geleni yapıyormuş gibi hissediyorum.

Kendi kendimi sabote ediyorum.

Çok değil daha iki ay önce daha fazla zamanım ve param olsun diye işimden ayrıldım. Yeni işimi yapabilmek için bir ay boyunca bir kursa gitmem lazımdı. Bu bir aylık kurs boyunca sürekli olarak ders ve ödev hazırlamam gerekti. Kursun çok zor olduğu ve uykusuz gecelere neden olduğu önceden söylenmesine rağmen, derslerimi ve ödevlerimi yapmaya hep bir gece önceden ve uyuyup dinlenmem gereken saatlerde başladım. Oysa ki eve geldikten sonra bir iki saat dinlenip işe başlasaydım daha erken saatlerde derslerimi ve ödevlerimi bitirip daha erken saatlerde uyuyabilirdim. Onun yerine mümkün olduğu kadar çok tembellik yapıp saatlerce Youtube'da alakamın olmadığı videolar izleyerek vaktimi harcamayı tercih ettim. Çünkü çalışmak istemiyordum. Çalıştığım işten ayrılıp bana daha fazla zaman ve para verecek bir işe başlamak kabul ve tercih ettiğim bir şey olmasına rağmen çalışmak istemiyordum ve işimi sürekli zora sokuyordum.

Kursu bitirdim ve artık çalışıyorum, ama hala aynı durumdayım. Yeni işimde de ders hazırlamam gerek ve yine eve gelip 1-2 saat dinlendikten sonra işimi 1-2 saatte bitirebilmek yerine hala daha aptal aptal videolar izleyip blog yazmak gibi aptal aptal işlerle uğraşıyorum. Saat 12 oldu. daha işe başlamadım. 6'da kalkmam gerek.

Evet, bu yolda yürümeyi kendim seçtim, peki neden hala mutlu değilim? Direkt olarak müzikle uğraşmak yerine hala daha başka başka şeyler (hele ki vasfımın olmadığı işler) ile vaktimi harcıyorum? Para lazım, evet. Geçinmem lazım, evet. Peki neden her şey bana zor geliyor? Neden istediklerimi yapacak ya da kariyer konusundaki seçimlerimin arkasında duracak bir iradeye sahip değilim?

Bu depresyon ise bunun çaresi ne?

Değilse, hep böyle zavallı bir insan olarak mı kalacağım?